Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΘΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΘΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

30 Νοεμβρίου 2015

Η συνταγή που σώζει ζωές παιδιών

full-love1
Το κείμενο που ακολουθεί είναι πραγματικός δυναμίτης. Όλοι μας, γονείς, εκπαιδευτικοί (ειδικά αυτοί), παππούδες, γιαγιάδες, έχουμε ανάγκη να το  διαβάσουμε ξανά και  ξανά. Για να νιώσουμε πιο δυνατοί,  για να αντιληφθούμε πώς μπορούμε να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στην προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον που ν΄αγκαλιάζει όλα τα παιδιά. Για να πιστέψουμε πως από τη δική μας μικρή γωνίτσα αληθινά μπορούμε να συνεισφέρουμε ώστε να γίνει ο  κόσμος αυτός πιο αληθινός και φιλόξενος:

Αυτή η υπέροχη δασκάλα Μαθηματικών
έχει τη συνταγή που σώζει ζωές παιδιών.

Πριν από μερικές βδομάδες, πήγα στην τάξη του Τσέις για ενισχυτική διδασκαλία.  Είχα στείλει ένα μέιλ στην δασκάλα του Τσέις ένα βράδυ όπου έγραφα «Ο Τσέις επιμένει πως αυτές οι ασκήσεις που έχει για το σπίτι είναι μαθηματικά – αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι τον πιστεύω. Βοήθεια, παρακαλώ». Μου απάντησε αμέσως λέγοντας: «Κανένα πρόβλημα, μπορώ να καθίσω μαζί του μετά το σχολείο οποιαδήποτε στιγμή». Κι εγώ της λέω «Όχι, όχι αυτόν. Αυτός το καταλαβαίνει. Εμένα βοηθήστε». Κι έτσι κάπως κατέληξα μπροστά σ’ έναν μαυροπίνακα σε μια άδεια αίθουσα της πέμπτης δημοτικού κοιτάζοντας επίμονα σειρές σχημάτων που για την δασκάλα του Τσέις ήταν «αριθμοί».

Στάθηκα λίγο μπροστά στον πίνακα ενώ η δασκάλα του Τσέις κάθισε πίσω μου, βυθισμένη στο γραφείο της και με ήρεμη φωνή προσπαθούσε να με κάνει να καταλάβω τον «νέο τρόπο που διδάσκουμε τη διαίρεση». Ευτυχώς για μένα, δεν χρειάστηκε να ξεμάθω πολλά γιατί ποτέ μου δεν κατάλαβα τον «παλιό τρόπο που διδάσκαμε τη διαίρεση». Μου πήρε μία ολόκληρη ώρα να λύσω ένα πρόβλημα, αλλά καταλάβαινα πως η δασκάλα του Τσέις με συμπάθησε έτσι κι αλλιώς. Συνεργάστηκε παλιότερα με την ΝΑΣΑ, κι έτσι προφανώς έχουμε πολλά κοινά.

Έπειτα, καθίσαμε για λίγα λεπτά και συζητήσαμε για την διδασκαλία των παιδιών και τι ιερό καθήκον   και ευθύνη που είναι. Συμφωνήσαμε πως μαθήματα όπως η ανάγνωση και τα μαθηματικά είναι τα λιγότερο σημαντικά που διδάσκονται σε μια τάξη. Μιλήσαμε για την διαμόρφωση μικρών ψυχών που θα συνεισφέρουν σε μια μεγαλύτερη κοινότητα -και μιλήσαμε για το κοινό μας όνειρο να αποτελούνται αυτές οι κοινότητες από άτομα που είναι Ευγενικά και Γενναία πάνω απ’ όλα.

Κι έπειτα μου είπε το εξής: Κάθε Παρασκευή απόγευμα, η δασκάλα του Τσέις ζητά από τους μαθητές της να βγάλουν ένα κομμάτι χαρτί και να γράψουν τα ονόματα τεσσάρων παιδιών με τα οποία θα ήθελαν να κάτσουν μαζί την επόμενη εβδομάδα. Τα παιδιά ξέρουν ότι αυτές τους οι επιθυμίες μπορεί να πραγματοποιηθούν μπορεί όμως και όχι. Ζητάει επίσης από τα παιδιά να ονομάσουν έναν μαθητή που πιστεύουν ότι ήταν εξαιρετικός «πολίτης» της τάξης. Οι ψήφοι τους παραδίδονται σε αυτήν κατ’ ιδίαν.

Και κάθε Παρασκευή απόγευμα, αφού οι μαθητές πάνε σπίτι, η δασκάλα του Τσέις βγάζει αυτά τα χαρτιά, τα τοποθετεί μπροστά της και τα μελετά. Ψάχνει για μοτίβα.

Ποιον δεν θέλει κανείς να έχει διπλανό;

Ποιος δεν ξέρει καν ποιον να ζητήσει για διπλανό;

Ποιος περνάει απαρατήρητος και δεν προτείνεται ποτέ;

Ποιος είχε ένα εκατομμύριο φίλους την προηγούμενη βδομάδα και κανέναν αυτή τη βδομάδα;

 Βλέπετε, η δασκάλα του Τσέις δεν ψάχνει καινούργιο διάγραμμα θέσεων ή «εξαιρετικούς πολίτες». Η δασκάλα του Τσέις ψάχνει για μοναχικά παιδιά. Ψάχνει για παιδιά που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με άλλα παιδιά. Εντοπίζει τα μικρά εκείνα που περνούν απαρατήρητα στην κοινωνική ζωή της τάξης. Ανακαλύπτει ποιων τα προτερήματα περνούν απαρατήρητα από τους συμμαθητές τους. Και εντοπίζει -αμέσως- ποιος διαπράττει και ποιος υφίσταται τη σχολική βία (bullying).

Ως δασκάλα, γονιός και άνθρωπος που αγαπάει όλα τα παιδιά – θεωρώ ότι αυτό είναι η πιο έξυπνη στρατηγική Νίντζα της αγάπης που έχω δει ποτέ μου. Είναι σαν να παίρνεις την ακτινογραφία της τάξης και να κοιτάς κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και μέσα στις καρδιές των παιδιών. Είναι σαν να βγάζεις χρυσό απ’ το χρυσορυχείο-ο χρυσός είναι αυτά τα μικρά που χρειάζονται λίγη βοήθεια – που χρειάζονται τους ενήλικες να επέμβουν και να τα ΔΙΔΑΞΟΥΝ πώς να κάνουν φίλους, πώς να ζητήσουν από τους άλλους να παίξουν, πώς να συμμετέχουν σε μία ομάδα και πώς να μοιραστούν τα χαρίσματα τους με τους άλλους. Και αυτό αποθαρρύνει τη σχολική βία( bullying) γιατί ο κάθε δάσκαλος γνωρίζει πως το bullying συμβαίνει όταν δεν κοιτάει -και τα παιδιά που το υφίστανται φοβούνται να το μαρτυρήσουν. Μα, όπως είπε -η αλήθεια αποκαλύπτεται σε αυτά τα προσωπικά μικρά χαρτιά.

Ενώ η δασκάλα του Τσεις εξηγούσε αυτή την απλή, πανέξυπνη ιδέα -την κοιτούσα με ορθάνοιχτο το στόμα. «Πόσο καιρό χρησιμοποιείς το σύστημα αυτό;» ρώτησα.

Από τη σφαγή στο λύκειο Κολουμπάιν, είπε. Κάθε Παρασκευή μετά το Κολουμπάιν.

Θεέ και Κύριε.

Αυτή η υπέροχη γυναίκα παρακολούθησε τι έγινε στο Κολουμπάιν γνωρίζοντας πως ΟΛΗ Η ΒΙΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Όλη η εξωτερική βία ξεκινά ως εσωτερική μοναξιά. Παρακολουθούσε την τραγωδία αυτή ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ πως τα παιδιά που δεν τα προσέχει κανείς κάποια στιγμή θα κάνουν οτιδήποτε μόνο και μόνο για να τα προσέξουν.

Κι έτσι αποφάσισε να αρχίσει να πολεμάει την βία από νωρίς και συχνά, και με τον κόσμο που είναι κοντά της. Αυτό που κάνει η δασκάλα του Τσέις όταν κάθεται στην άδεια αίθουσα και μελετά αυτές τις λίστες που είναι γραμμένες από τρεμάμενα 11χρονα χέρια είναι να ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ. Είμαι πεπεισμένη γι’ αυτό. Σώζει ζωές.

Κι αυτό που έμαθε αυτή η μαθηματικός χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα είναι κάτι που ήδη γνώριζε: πως τα πάντα -ακόμα κι η αγάπη και η αίσθηση του να ανήκεις κάπου-έχουν ένα μοτίβο. Και βρίσκει αυτά τα μοτίβα μέσα από αυτές τις λίστες -σπάει τους κώδικες της προβληματικής επικοινωνίας. Και δίνει στα μοναχικά παιδιά την βοήθεια που χρειάζονται. Γι’ αυτήν, είναι μαθηματικά. Είναι ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ.

Όλα είναι αγάπη -ακόμα και τα μαθηματικά. Εκπληκτικό.

Η δασκάλα του Τσέις παίρνει σύνταξη φέτος -μετά από δεκαετίες που έσωζε ζωές. Τι ωραίος τρόπος να περάσεις την ζωή σου: ψάχνοντας μοτίβα αγάπης και μοναξιάς, να παρεμβαίνεις κάθε μέρα -και να αλλάζεις την τροχιά του κόσμου μας.

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΕ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ. Είστε οι πρώτοι που δέχεστε τα πυρά, η πρώτη γραμμή, οι ανιχνευτές προβληματικής επικοινωνίας και η μεγαλύτερη και μοναδική ελπίδα που έχουμε για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτό που κάνετε στις τάξεις όταν κανείς δεν παρακολουθεί – είναι η μεγαλύτερη ελπίδα μας.

Δάσκαλοι -δασκάλες- έχετε ένα εκατομμύριο γονείς πίσω σας που ψιθυρίζουν όλοι μαζί:«Δεν μας νοιάζουν τα τυποποιημένα τεστ. Μας νοιάζει που μαθαίνετε στα παιδιά μας να είναι Γενναία και Ευγενικά. Και σας ευχαριστούμε. Σας ευχαριστούμε που σώζετε ζωές».

Με Αγάπη-Όλοι Εμείς


Πηγή: Glennon Melton, «This Brilliant Math Teacher Has a   Formula to Save Kids’ Lives», Huffington Post, 3.5.2014. Μετάφραση: Signora Alba,  ευχαριστούμε πολύ!

20 Οκτωβρίου 2014

Μα γιατί είναι αφηρημένο;

 


 
Είναι ζιζάνιο, πανέξυπνο αλλά πολύ αφηρημένο. Μήπως είναι από τώρα ερωτευμένο; Ή μήπως έχει αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν «διάσπαση προσοχής»;

Το πιτσιρίκι σας έχει μια περιέργεια για το καθετί, όμως τίποτα δεν αιχμαλωτίζει για πολύ το ενδιαφέρον του. Αφήνει πάντα το παζλ του στη μέση και το μυαλουδάκι του πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο. Το καμαρώνετε σίγουρα, για την ζωηράδα του, αλλά ίσως σας διαφεύγει ότι η πολυπραγματοσύνη του δεν έχει στόχο. Μα γιατί άραγε το αθεόφοβο ξοδεύει όλη την φαντασία, την δημιουργικότητα και την ενέργειά του σε μισοκτισμένα κάστρα και ημιτελείς ζωγραφιές;

«Δυσκολευόμουν  να την κάνω να με προσέξει και να με υπακούσει. Στο νηπιαγωγείο συμμετείχε το πολύ δέκα λεπτά με τα υπόλοιπα παιδιά. Προτιμούσε τα παιχνίδια με κίνηση έξω στην αυλή. Όταν πήγε πέρσι στο δημοτικό, η δασκάλα της με πληροφόρησε πως η Δανάη έδειχνε συνεχώς αφηρημένη και δεν μπορούσε να ολοκληρώσει μια άσκηση. Διάβαζε, έγραφε και απαντούσε στις ερωτήσεις τόσο βιαστικά, που έκανε πολλά λάθη. Έτρεχε ανάμεσα στα θρανία και μιλούσε συνέχεια με τους συμμαθητές της, με αποτέλεσμα να βγάλει την φήμη της «άτακτης» μαθήτριας»  εξομολογείται η μητέρα της Δανάης.
Οι γονείς της Δανάης την πήγαν σε ειδικό. Η διάγνωσή του ήταν ότι παρουσίαζε «διάσπαση προσοχής». Μπορεί να σας ακούγεται φοβερό και τρομερό, η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Και αυτό γιατί είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά και, όσο πιο έγκαιρα ξεκινήσει η θεραπεία, τόσο σύντομη θα είναι.

Αφηρημένα μεν, πανέξυπνα δε!
Αν διαπιστωθεί ότι το παιδί σας εμφανίζει αυτό το σύνδρομο, δεν σημαίνει ότι υστερεί σε εξυπνάδα. Όπως πολλά συνομήλικά του, δεν καταφέρνει να προσηλωθεί σε μια δραστηριότητα, γιατί όλα τα ερεθίσματα του περιβάλλοντός απασχολούν το ίδιο σοβαρά το μυαλό του. Έτσι όταν παίζει με ένα παιχνίδι, ή όταν γράφει ή διαβάζει, η προσοχή του διασπάται με το παραμικρό και αισθάνεται νευρικότητα. Θα αλλάζει συνέχεια το παιχνίδι, γιατί θεωρεί το καινούργιο πιο ενδιαφέρον, κι όταν θα μελετάει δεν θα θυμάται τι έχει γράψει ή διαβάσει, θα μπερδεύει τα γράμματα, θα παραλείπει λέξεις και τελικά δεν θα ολοκληρώνει αυτό που είχε ξεκινήσει.  
Πολλά παιδιά που εκδηλώνουν αυτή την διαταραχή της προσοχής, αργούν να μιλήσουν, γιατί δεν παρακολουθούν την ομιλία των γονιών τους. Συχνά μάλιστα, δεν μπορούν να προφέρουν ορισμένους φθόγγους όπως το ρ, λ, σ, θ.

Τα αίτια
Η διάσπαση προσοχής δεν έχει σχέση με την δυσλεξία. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι επίκτητη και οφείλεται στο γεγονός ότι το παιδί  δεν έχει μάθει από το περιβάλλον του να έχει οργανωμένο πρόγραμμα και να συγκεντρώνεται σε δραστηριότητες. Γι' αυτό άλλωστε, τα συμπτώματα υποχωρούν με την κατάλληλη θεραπευτική παρέμβαση και το παιδί μπορεί αργότερα ακόμη και να αριστεύσει.

Τα ενοχοποιητικά σημάδια
Η διάσπαση προσοχής μπορεί να εντοπιστεί από την προσχολική ηλικία και συνήθως πριν από τα έβδομα γενέθλια του παιδιού, από τους γονείς ή τον εκπαιδευτικό. Υπάρχουν ορισμένα σημάδια που κρούουν τον κώδωνα. Αν έξι από όσα αναφέρουμε παρακάτω, επιμείνουν πάνω από έξι μήνες, τότε η αφηρημάδα του μικρού σας μάλλον χρειάζεται ειδικό θεραπευτή.  
Παρατηρήστε, λοιπόν αν το παιδί σας δεν μπορεί να:

-      Ολοκληρώσει μια δραστηριότητα
-      Ακολουθήσει εντολές
-      Παίξει ομαδικά
-      Περιμένει και ακολουθεί τη σειρά του
-      Οργανώσει τον εαυτό του στα σχολικά καθήκοντα
-      Διατηρεί την προσοχή του σε μια απασχόληση
-      Ανταποκριθεί στο κάλεσα της νηπιαγωγού ή της δασκάλας
-      Είναι υπεύθυνο για τα πράγματά του, αφού τα ξεχνά συνεχώς
-      Προσέξει ό,τι του λέτε και δίνει την εντύπωση ότι αφαιρείται ή χαζεύει.

Δυσκολίες στο σχολείο
Ένα παιδί του νηπιαγωγείου μπορεί να εστιάζει την προσοχή του για τουλάχιστον μισή ώρα σε μια δραστηριότητα. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να παρακολουθήσει στο δημοτικό τη διδακτική ώρα. Αν όμως εγκαταλείπει γρήγορα την προσπάθεια όταν το παζλ ή το κατασκευαστικό παιχνίδι δυσκολεύει, τότε γίνεται φυγόπονο, δεν αναζητά λύσεις και δεν αξιολογεί την ευκαιρία να εξερευνήσει όλες τις δυνατότητες του παιχνιδιού.
Έτσι λοιπόν αν εμείς οι γονείς δεν δώσουμε σημασία στα συμπτώματα αυτά, το παιδί, πηγαίνοντας στο δημοτικό, θα έχει μαθησιακές δυσκολίες, ακριβώς επειδή δεν θα μπορεί να συγκεντρώνεται  και θα είναι ενοχλητικό εξαιτίας της συμπεριφοράς του. Και παρ' όλο που δεν θα στερείται εξυπνάδας, θα γίνει την εντύπωση ότι είναι άτακτο, αδιάφορο, τεμπέλικο, με αποτέλεσμα να νιώθει αποτυχημένο και ανεπιθύμητο.

«Ο Νικόλας είναι υγιέστατος, αλλά από τότε που πήγαινε στο νηπιαγωγείο ήταν αδέξιος, δεν είχε καλό προσανατολισμό και σκουντουφλούσε στα έπιπλα. Δυστυχώς δεν δώσαμε αμέσως προσοχή σε αυτές τις αδυναμίες. Έτσι, τώρα που πρωτοπήγε σχολείο, κουράζεται εύκολα όταν ζωγραφίζει, πιάνει το μολύβι σαν να είναι κατσαβίδι και τα σχέδιά του δεν έχουν συγκεκριμένο σχήμα και καθαρές γραμμές. Μπερδεύει το δεξί με το αριστερό και το «πριν» με το «μετά». Η δασκάλα του πιστεύει ότι δεν την προσέχει καθόλου και δυσκολεύεται να μάθει ανάγνωση και γραφή. Όταν τον ρωτάω πως πέρασε την μέρα του, διηγείται τις δραστηριότητες χωρίς σειρά, αρχή μέση και τέλος».

Δυστυχώς οι δυσκολίες αυτές περνούν «απαρατήρητες» μέχρι το παιδί να πάει στο νηπιαγωγείο ή στο δημοτικό. Το πρόβλημα εντοπίζεται αργοπορημένα, γιατί συνήθως εμείς οι γονείς είμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι με την ομιλία του παιδιού μας παρά με τις κινητικές του δεξιότητες, την ικανότητά του να συγκεντρώνεται και να συνεργάζεται. Οι παιδίατροι από την άλλη, δεν το εξετάζουν για διάσπαση προσοχής, στους ελέγχους ρουτίνας. Η διάγνωση άλλωστε, απαιτεί αρκετό χρόνο, εξειδικευμένα ερωτηματολόγια και σταθμισμένα τεστ. Γι' αυτό και τα παιδιά σαν την Δανάη και τον Νικόλα φτάνουν στην πρώτη δημοτικού με μεγάλες δυσκολίες. Αν αυτές οι δυσκολίες δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα το παιδί θα:

-      έχει φτωχό λεξιλόγιο και ίσως κακή άρθρωση
-      χαρακτηρίζεται ως κακός μαθητής
-      αποσύρεται σταδιακά από τις σχολικές δραστηριότητες
-      πετυχαίνει λιγότερα από όσα μπορεί
-      αντιμετωπίζει, με την πάροδο του χρόνου, κοινωνικά και συναισθηματικά προβλήματα προσαρμογής.

Κι όμως υπάρχει λύση!
Το παιδί με διάσπαση προσοχής δεν βελτιώνεται με παρατηρήσεις, το αντίθετο μάλιστα γιατί πληγώνεται συναισθηματικά. Μπορεί όμως να βοηθηθεί από ειδικούς που θα το καθοδηγήσουν να γίνει περισσότερο δημιουργικό, συγκεντρωμένο και συνεργάσιμο και θα του διδάξουν τις έννοιες του χώρου και του χρόνου, να ακολουθεί εντολές, ακόμα και να πιάνει καλύτερα το μολύβι.
Το κάθε παιδί ακολουθεί ένα πρόγραμμα σύμφωνα με τις ανάγκες του, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Μπορεί να αρχίσει θεραπεία  -είναι αυστηρά ατομική- γύρω στα τέσσερα με πέντε χρόνια του, ώστε να ενταχθεί εύκολα στην σχολική ζωή. Η παρέμβαση των ειδικών μπορεί να  φέρει αποτελέσματα μέσα ε τρεις μήνες ως ένα χρόνο, με δύο συνεδρίες των 45 λεπτών. Η θεραπευτική αγωγή μπορεί, φυσικά να ξεκινήσει και αργότερα. Η συμβολή μας ως γονείς είναι καθοριστική. Χρειάζεται όχι μόνο να συνεργαζόμαστε με τους ειδικούς, αλλά και να απασχολούμε δημιουργικά το παιδί και να το βοηθάμε να ολοκληρώσει τις προσπάθειές του.

Με την συνεργασία της κας Ειρήνης Αργύρη (ψυχολόγος - παιδοψυχολόγος MSc UCLan, UK)
 
 Πηγή: imommy.gr

15 Οκτωβρίου 2014

Άχρηστος εγώ; Το γράμμα ενός μαθητή της έκτης δημοτικού


Διαβάζοντας το παρακάτω γράμμα είναι σοκαριστικό το γεγονός πώς ένα παιδί καταφέρνει με απλά λόγια και σκέψεις να μας ταρακουνήσει.

«Ξημέρωσε. Νυστάζω. Δεν χόρτασα ύπνο. Ακούω τη φωνή της μαμάς. Τι θα κάνω τώρα; Θέλει να με βάλει να ξαναγράψω αυτή τη ρημάδα την ορθογραφία. Αφού όσες φορές και να τη γράψω, πάλι λάθη θα κάνω. Είμαι ένας μπουμπούνας. Το ‘πε κι ο μπαμπάς. Τίποτα δεν θα καταφέρω. Πάλι μαλώσανε χθες. Η μαμά τού είπε να είναι πιο προσεκτικός κι εκείνος είπε πως αυτή φταίει για όλα. Ολο μαλώνουν τελευταία. Δεν θέλω να μαλώνουν και για μένα.

Αμάν κι αυτή η μαμά! Πού τη βρίσκει τέτοια όρεξη πρωί πρωί; Κάθε μέρα με βασανίζει. Χθες της είπα ότι δεν την αγαπάω. Δεν είναι αλήθεια. Την αγαπάω, αλλά ήθελα να την πονέσω. Ξέρω ότι αυτό τη θυμώνει.
Και όταν το ακούει βάζει τα κλάματα και αρχίζει να λέει πως για το καλό μου τα κάνει, όλο τρέχει για μένα και τίποτα δεν κάνει για τον εαυτό της και πάλι μαλώνουν με τον μπαμπά γιατί της λέει ότι κάνει τόση πολλή προσπάθεια και μια τρύπα στο νερό κάνει.

Προχθές με πήγαν σε ένα μέρος που έγραφε: παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Καλά ήταν. Μου έδωσαν και καραμέλες και με έβαλαν να γράψω κάτι πράγματα. Μετά η μαμά και ο μπαμπάς μίλησαν με μια κυρία. Οταν φύγαμε, ο μπαμπάς ξεφύσαγε και δεν μιλούσε. Πρέπει να έχω κάτι πολύ σοβαρό.
Ομως εγώ νιώθω καλά. Ούτε πυρετό έχω, ούτε η κοιλιά μου πονάει. Μόνο που κάνω πολλά λάθη στην ορθογραφία. Και τα γράμματά μου είναι… στραβούτσικα. Βαρέθηκα να μου γράφει η κυρία «καλύτερα γράμματα». Και δεν μου αρέσει καθόλου να με λένε μπουμπούνα και άχρηστο. Μήπως έχουν δίκιο; Αλλά πάλι, μπορεί ένας άχρηστος να ζωγραφίζει ωραία όπως εγώ; Μου φαίνεται, οι μεγάλοι είναι πιο άχρηστοι.

Β.Κ. – Μαθητής ΣΤ’ Δημοτικού»

Το γράμμα δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία και στο enet.gr

9 Οκτωβρίου 2014

15 (διακριτικοί) τρόποι για να ρωτήσεις το παιδί σου «τι έγινε σήμερα στο σχολείο»

Συνήθως τα παιδιά αποφεύγουν να απαντήσουν στην συχνή και αγωνιώδη καθημερινή μας ερώτηση: «πώς πέρασες σήμερα στο σχολείο;» Η όταν απαντούν, δίνουν μονολεκτικές και βαριεστημένες απαντήσεις. Εμείς σας προτείνουμε 15 διακριτικές ερωτήσεις για να μάθουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Αν δηλαδή το παιδί μας περνάει καλά στο σχολείο!
1. Ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα που σου συνέβη σήμερα στο σχολείο; (Ή, ποιο ήταν το χειρότερο πράγμα που σου συνέβη σήμερα στο σχολείο;)
2. Πες μου κάτι αστείο που σου συνέβη σήμερα!
3. Αν μπορούσες να διαλέξεις με ποιον θα ήθελες να καθίσεις μαζί στο θρανίο; Με τον Γιώργο…Γιατί;
4. Που σου αρέσει να κάθεσαι στα διαλείμματα;
5. Έμαθε καμιά καινούρια λέξη σήμερα; Καμιά παράξενη, που ίσως δεν την ξέρεις;
6. Αν καλούσα σήμερα τη δασκάλα σου στο σπίτι για τραπέζι, τι θα μου έλεγε για σένα;
7. Βοήθησες κάποιον στην τάξη σήμερα; 
8. Πώς τον βοήθησες;
9. Εσένα σε βοήθησε κανένας σήμερα;
10. Ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα που σου συνέβη σήμερα;
11. Βαρέθηκες καθόλου στο σχολείο σήμερα; Σε ποιο μάθημα;
12. Αν ερχόταν ένα διαστημόπλοιο στην τάξη σου σήμερα να πάρει κάποιον, ποιον θα ήθελες να έπαιρνε και να εξαφανιζόταν;
13. Ποιο είναι το πιο αστείο παιδί στην τάξη; Γιατί το βρίσκεις αστείο;
14. Αν ήσουν στη θέση του δασκάλου σου τι θα έκανες;
15. Τι θα ήθελες να έλειπε από το σχολείο;


 Πηγη:  www.imommy.gr


24 Νοεμβρίου 2013

Η τιμή του χρόνου...



Ένα άτομο γυρίζει σπίτι από την εργασία αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος , για να βρει τον πέντε ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.

ΓΙΟΣ: Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;
ΠΑΤΕΡΑΣ : Ναι βεβαίως , τι είναι;
ΓΙΟΣ: Μπαμπά, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;
ΠΑΤΕΡΑΣ : Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα; ρώτησε θυμωμένα.
ΓΙΟΣ: Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ πες μου, πόσα παίρνεις στη μια ώρα;
ΠΑΤΕΡΑΣ : Εάν πρέπει να ξέρεις παίρνω €50 την ώρα.
ΓΙΟΣ: Ωχ, απάντησε το παιδί, με το κεφάλι του κάτω.
ΓΙΟΣ: Μπαμπά σε παρακαλώ μπορείς να μου δανείσεις €25;

Ο πατέρας εξαγριωμένος, «εάν ο μόνος λόγος που εσύ ρώτησες είναι, ώστε να δανειστείς κάποια χρήματα για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ' ευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.»

Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα. Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε περισσότερο. Πώς τόλμησε να υποβάλλει τέτοια ερώτηση για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;

Μετά από μια περίπου ώρα, ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και είχε αρχίσει να σκέφτεται: Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά να αγοράσει ο μικρός με τα €25 και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά. Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και άνοιξε την πόρτα.

«Κοιμάσαι γιε μου;» ρώτησε.
«Δεν κοιμάμαι » απάντησε το αγόρι.
 «Σκεφτόμουν ,ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα» είπε ο μπαμπάς .«Ήταν μια μεγάλη ημέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα €25 που μου ζήτησες .»

Το παιδί έτρεξε κατ' ευθείαν επάνω του χαμογελώντας . 
«Σε ευχαριστώ μπαμπά!» φώναξε. Κατόπιν, πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα.

Ο πατέρας μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει. Το μικρό παιδί αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του και κοιτάζει τον μπαμπά του.

«Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα εφόσον έχεις ήδη μερικά;» ο πατέρας του γκρινιάζει .
«Επειδή δεν είχα αρκετά, αλλά τώρα έχω,» απάντησε το μικρό παιδί .
«Μπαμπά, έχω €50 τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου; Σε παρακαλώ έλα νωρίς αύριο σπίτι . Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.»

Ο πατέρας συντρίφθηκε. Αγκάλιασε τον μικρό γιο του και ικέτευσε για τη συγχώρεσή του.
Είναι ακριβώς μια σύντομη υπενθύμιση σε όλους σας που εργάζεστε τόσο σκληρά στη ζωή. Δεν πρέπει να αφήσουμε το χρόνο να περνάει από τα χέρια μας χωρίς να περνάμε χρόνο με εκείνους που πραγματικά σημαίνουν κάτι για εμάς , εκείνους που είναι κοντά στις καρδιές μας. Το ποσό είναι συμβολικό. Θυμηθείτε να μοιραστείτε την αξία του χρόνου σας με κάποιους που αγαπάτε.
 

Πηγή:  http://5odimotiko.blogspot.gr/2013/11/blog-post.html


16 Οκτωβρίου 2013

Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής

 Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής
Η Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 16 Οκτωβρίου, μέρα που το 1945 ιδρύθηκε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) του ΟΗΕ.

Η Π.Η.Δ. σε αριθμούς κατά την Greenpeace:

  • Περισσότεροι από 850 εκ. άνθρωποι εξακολουθούν να πεινούν σε όλο τον κόσμο.
  • 2 δισ. άνθρωποι υποφέρουν από χρόνια έλλειψη θρεπτικών ουσιών.
  • 40 εκ. άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από πείνα, ενώ καθημερινά παράγονται 356 κιλά δημητριακών ανά άτομο.
  • Μεταξύ 1967- 1997, η παγκόσμια παραγωγή δημητριακών αυξήθηκε κατά 84% και ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξήθηκε κατά 67%, εξασφαλίζοντας ένα καθεστώς επισιτιστικής ασφάλειας σε παγκόσμιο επίπεδο.
  • Την ίδια περίοδο, το κόστος παραγωγής των τροφίμων μειώθηκε εντυπωσιακά, παρασύροντας σε αντίστοιχη μείωση και τις τιμές τους.
  • Η βιομηχανία τροφίμων σπαταλά 40 δις δολάρια σε διαφήμιση.
  • Για κάθε δολάριο που ξοδεύει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας για την καταπολέμηση του υποσιτισμού στον κόσμο, η βιομηχανία τροφίμων ξοδεύει 500 δολάρια για την προώθηση των επεξεργασμένων τροφίμων.
  • Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, αυτή τη στιγμή 300 εκ. ενήλικες σε όλο τον κόσμο είναι παχύσαρκοι. 100 εκ. περισσότεροι από το 1995.
  • Μέχρι το 2020, η παχυσαρκία και οι επιπλοκές που δημιουργεί (καρδιαγγειακά νοσήματα, διαβήτης και ορισμένοι τύποι καρκίνου) θα ευθύνονται για το 72% των θανάτων παγκοσμίως. Το 1998, το αντίστοιχό ποσοστό ήταν της τάξεως του 60%.
  • Από το 1979 μέχρι τα μέσα 1990, η ετήσια κατανάλωση κρέατος στο νότιο ημισφαίριο αυξήθηκε κατά 70 εκ. Τόνους, σε αντίθεση με μια αύξηση 26 εκ. τόνων που σημειώθηκε στο βόρειο ημισφαίριο.
  • Οι Η.Π.Α., η Κίνα, η Ε.Ε και η Βραζιλία αποτελούν το 33% του παγκόσμιου πληθυσμού, το οποίο καταναλώνει το 60% της παγκόσμιας παραγωγής μοσχαριού, περισσότερο από το 70% της παγκόσμιας παραγωγής πουλερικών και περισσότερο από το 80% της παραγωγής χοιρινού.
  • Στη Ρωσία και στη Βραζιλία, σύμφωνα με στοιχεία του 1996 και 1998, τα υπέρβαρα άτομα αντιπροσωπεύουν το 45,4% και 31,8% του ενήλικου πληθυσμού αντίστοιχα.
  • Στις Η.Π.Α. περισσότερο από το 40% των παραγόμενων τροφίμων πετιέται στα σκουπίδια, με κόστος πάνω από 100 δισ. δολάρια για την αμερικάνική κοινωνία. Υπολογίσθηκε ότι το 14% των τροφίμων που καταλήγουν στα σκουπίδια ενός νοικοκυριού βρίσκεται πακεταρισμένο και δεν έχει λήξει.
  • Αν κάθε αμερικάνος μειώσει την κατανάλωση κρέατος κατά 5%, αν δηλαδή τρώει ένα πιάτο λιγότερο την εβδομάδα, τότε θα παραχθεί ποσότητα δημητριακών ικανή να θρέψει 25 εκατομμύρια ανθρώπους.
  • Αν οι 670 εκ. τόνοι από την παγκόσμια παραγωγή δημητριακών που προορίζεται για ζωοτροφές μειώνονταν κατά 10%, τα περίσσια δημητριακά θα έφταναν για να θρέψουν 225 εκατομμύρια ανθρώπους.
  • Τα προϊόντα αδυνατίσματος αντιπροσωπεύουν σήμερα στην Ευρώπη μια αγορά 100 δις. δολαρίων, ποσό που ισοδυναμεί με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν του Μαρόκου.
  • 5 πολυεθνικές ελέγχουν το 90% του παγκόσμιου εμπορίου δημητριακών.
  • Μία πολυεθνική, η Μονσάντο ελέγχει το 91% των μεταλλαγμένων σπόρων στον κόσμο.
  • 6 πολυεθνικές (BASF, Bayer, Dow, Dupont, Μonsanto και Syngenta) ελέγχουν το 75-80% της παγκόσμιας αγοράς φυτοφαρμάκων. Το 1994, ο αντίστοιχος αριθμός εταιριών ανερχόταν στις 12.
  • Η παγκόσμια κατανάλωση κρέατος καταστρέφει δάση σε ραγδαίο ρυθμό. Στην κεντρική Αμερική, τα τελευταία 40 χρόνια, το 40% των τροπικών δασών έχει καταστραφεί ή καεί για να μετατραπεί σε βοσκοτόπια βοοειδών.
  • 10.000 διαφορετικά είδη έχουν χρησιμοποιηθεί από ανθρώπους για την παραγωγή τροφής εδώ και 10.000 χρόνια. Σήμερα, μόνο 150 είδη τρέφουν την ανθρωπότητα και μόνο 12 είδη παρέχουν το 80% της θερμιδικής αξίας - το στάρι, το ρύζι, το καλαμπόκι και η πατάτα καλύπτουν το 60%.

13 Μαρτίου 2013

Μαθησιακές δυσκολίες...



Οι κοινωνικές και συναισθηματικές προεκτάσεις των Ειδικών Μαθησιακών Δυσκολιών για τους μαθητές 

Γράφει ο Δρ. Παναγιώτης Σιαπέρας*
 sxoleio

Αναμφισβήτητα, η γνώση αναφορικά με τις Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες, όπως η δυσλεξία, η δυσπραξία, η διάσπαση προσοχής, η υπερκινητικότητα κ.α., έχει διαφοροποιήσει σε θετικό βαθμό την εκπαίδευση των μαθητών που τα προηγούμενα χρόνια βρισκόταν στο σκοτάδι. Αυτή η έλλειψη γνώσης οδηγούσε στην απογοήτευση των παιδιών, στην απόγνωση των γονιών και σε ορισμένες περιπτώσεις στην απόρριψη κάποιων προικισμένων παιδιών επειδή, είτε έκαναν πολλά ορθογραφικά λάθη, είτε δεν μπορούσαν να απομνημονεύσουν το μάθημα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που καλλιεργεί την αποστήθιση. Στις μέρες μας, η φύση των ειδικών μαθησιακών δυσκολιών και έννοιες, όπως Δυσλεξία, είναι ιδιαίτερα γνωστές σε γονείς και εκπαιδευτικούς.


Παρόλη, όμως, την γνώση και την ευαισθητοποίηση, διαπιστώνεται όλο και συχνότερα ότι συνήθως οι ειδικοί, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς δίνουν μεγαλύτερη σημασία στο μηχανισμό της μαθησιακής δυσκολίας και στο πώς θα βελτιωθεί η ακαδημαϊκή επίδοση του μαθητή παραμελώντας κοινωνικό-συναισθηματικούς παράγοντες, οι οποίοι συχνά συνοδεύουν τις ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και καθορίζουν τη συμπεριφορά του μαθητή στο σχολείο και στη μάθηση. Κι ας μην ξεχνάμε ότι το ποσοστό των μαθητών με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες είναι πολύ μεγάλο. Για παράδειγμα, μόνο η Διεθνής Ένωση για την Δυσλεξία διαθέτει πάνω από 12.000 μέλη από 50 χώρες και αν προσθέσουμε και τα νούμερα από τις υπόλοιπες μαθησιακές δυσκολίες έχουμε ένα σεβαστό ποσοστό στο σύνολο της μαθητικής κοινότητας.

Η λύτρωση της διάγνωσης
Οι αντιδράσεις των γονιών στο άκουσμα ότι το παιδί τους έχει Δυσλεξία ποικίλλουν ανάλογα με το πόσο ενημερωμένοι είναι πάνω στο ζήτημα. Κάποιοι ξεχειλίζουν με απογοήτευση πιστεύοντας πως το παιδί είναι καθυστερημένο κι ας τους διαβεβαιώνουν οι ειδικοί πως το συγκεκριμένο παιδί έχει δείκτη νοημοσύνης υψηλότερο του μέσου φυσιολογικού. Άλλοι ψάχνουν με αγωνία να βρουν το κατάλληλο δάσκαλο που θα βοηθήσει το μαθητή στο σπίτι ή το κατάλληλο «πρόγραμμα-φάρμακο» που θα γιατρέψει το παιδί από τη μαθησιακή δυσκολία, ενώ μια άλλη μερίδα αρνείται τη διάγνωση, την κρατά καλά κρυμμένο μυστικό και οδηγεί το μαθητή σε ατέλειωτες ώρες μελέτης. Όποιο παράδειγμα και να ακολουθήσει κανείς θα βρει προβλήματα, διότι λείπει ένα σημαντικό στοιχείο, ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος, ο μαθητής και οι κοινωνικό-συναισθηματικές του ανάγκες! Το παιδί με ειδική μαθησιακή δυσκολία μέχρι να πάρει την διάγνωση πιθανότατα έχει περάσει από 40 κύματα συναισθηματικά και ακαδημαϊκά. Εκείνο που έχει περισσότερο ανάγκη είναι κατανόηση και υποστήριξη για να προσαρμοστεί στα δεδομένα και να μεγαλουργήσει. Η έλλειψη ουσιαστικής συναισθηματικής στήριξης είτε έχει δυσλεξία, είτε διάσπαση προσοχής, είτε υπερικηντικότητα είτε σύνδρομο Asperger είτε οποιασδήποτε άλλης μορφής δυσκολία, δεν πρόκειται να τον αφήσει να πάει πολύ μακριά εξαιτίας δευτερογενών συναισθηματικών δυσκολιών και προβλημάτων συμπεριφοράς στο σχολείο και το σπίτι.
Το ερώτημα που πλανάται σήμερα είναι αν ο κόσμος έχει καταλάβει τις κοινωνικές και συναισθηματικές δυσκολίες που βιώνει ένας μαθητής εξαιτίας των ειδικών μαθησιακών δυσκολιών. Είναι αρκετά για την συναισθηματική κάλυψη ενός μαθητή μόνο η διάγνωση, η εκπαιδευτική υποστήριξη, ο πρόσθετος χρόνος και η προφορική εξέταση;
Για τον μαθητή, και σε αρκετές περιπτώσεις για την οικογένειά του, η ανακοίνωση της διάγνωσης της Ειδικής Μαθησιακής Δυσκολίας δεν δίνει την αίσθηση του στίγματος και της ταμπέλας, αλλά αποτελεί μεγάλη ανακούφιση και μειώνει το άγχος. Οι μαθητές ανακουφίζονται και συνήθως οι γονείς έχουν τύψεις γιατί μέχρι τη στιγμή της διάγνωσης ήταν πολύ αυστηροί ίσως και καταπιεστικοί με την μελέτη του παιδιού τους. Το να αποκαλείς το μαθητή δυσλεξικό (αν και δεν ακούγεται όμορφο) είναι σημαντική ανακούφιση διότι ο ίδιος ως τότε σκεφτόταν πως δεν τα κατάφερνε ικανοποιητικά παρόλο που διάβαζε πολύ, έβλεπε πως ήταν διαφορετικός σε σχέση με τους συμμαθητές του, είχε το αίσθημα της ματαίωσης και αναρωτιόταν αν ήταν χαζός ή καθυστερημένος (ένα σχόλιο το οποίο μπορεί να είχε ακούσει από ενήλικες ή συνομηλίκους του στο σπίτι ή στο σχολείο). Επίσης, ο μαθητής απελευθερώνεται και από τι ρετσινιά του τεμπέλη που συνήθως τον συνοδεύει ως την διάγνωση. Επιπλέον, την ίδια ανακούφιση αισθάνεται και ο δάσκαλος, ο οποίος ως τη διάγνωση δεν ξέρει πώς να χειριστεί το συγκριμένο μαθητή για να βελτιώσει τις επιδόσεις του. Μελέτες έχουν δείξει πως παιδιά και ενήλικες με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες δεν αισθάνονται στιγματισμένοι από τη διάγνωση, αλλά πιο ενδυναμωμένοι στην υπεράσπιση του εαυτού τους και στην καλύτερη επιλογή συνθηκών εκπαίδευσης εφόσον βέβαια τύχουν και σοβαρής καθοδήγησης. Η κατάλληλη και σοβαρή καθοδήγηση στις μέρες μας είναι πολύ σημαντική παράμετρος για το μαθητή με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες. Με τη γενικότερη οικονομική κατάσταση οι κρατικοί φορείς που έχουν επιφορτιστεί αυτό το έργο σε αρκετές περιπτώσεις δεν επαρκούν ούτε καν για την άμεση αξιολόγηση ενός παιδιού που παραπέμπεται με την υποψία για ειδικές μαθησιακές δυσκολίες. Οπότε, είναι κατανοητό πως και το μέρος της υποστήριξης είναι αρκετά δύσκολό ειδικά για μαθητές που προέρχονται από χαμηλά κοινωνικοοικονομικά περιβάλλοντα.

Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες & Οικογένεια
Σε κάθε οικογένεια μαθητή ή μαθήτριας με ειδική μαθησιακή δυσκολία δύο παράγοντες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο κοινωνικά και συναισθηματικά για το παιδί. Ο ένας είναι ο εντοπισμός της δυσλεξίας και ο δεύτερος η αποδοχή και πόσο αυτή επηρεάζει τις δυναμικές μέσα στην οικογένεια.
Το πρώτο στάδιο είναι η δυσκολία αναγνώρισης των ειδικών μαθησιακών δυσκολιών μέσα στην οικογένεια. Συνήθως τα παιδιά και οι γονείς ξεκινούν το σχολείο γεμάτοι ενέργεια, όνειρα και προσδοκία για καλή προσαρμογή στο σχολικό περιβάλλον και φυσικά ακαδημαϊκή επιτυχία. Αυτό στην περίπτωση παιδιού με ειδική μαθησιακή δυσκολία δεν συμβαίνει, το παιδί δυσκολεύεται στην προσαρμογή του και η γραφή με την ανάγνωση αποτελεί σημαντικό πρόβλημα σε αντίθεση με τις προσδοκίες που προαναφέρθηκαν. Ο μαθητής δυσκολεύεται να απομνημονεύσει και να ακολουθήσει τις οδηγίες του δασκάλου, κάτι που οι γονείς το αποδίδουν σε ανωριμότητα η οποία με τον καιρό θα διορθωθεί. Αλλά όσο περνά ο καιρός η σύγκριση με άλλα συνομήλικα παιδιά είναι αναπόφευκτη. Εκεί ξεκινά μια μικρή ανησυχία είτε από τους δύο είτε από τον ένα γονιό πως κάτι μάλλον τρέχει με το γιο ή την κόρη τους. Σε αυτό το σημείο ξεκινά και το δράμα για το παιδί που ακούει σχόλια πως ο φίλος ή ο ξάδελφος ή το μικρότερο αδελφάκι μπορεί καλύτερα ενώ το ίδιο παρόλο που είναι μεγαλύτερο δεν μπορεί να γράψει, να διαβάσει, να συγκεντρωθεί ή να είναι κοινωνικό όσο αυτοί. Εφόσον δεν επιτυγχάνεται πρόοδος στα πρώτα χρόνια του δημοτικού, ο μαθητής από το αίσθημα της αποτυχίας και του άγχους μπορεί να παλινδρομήσει και σε άλλες δεξιότητες, όπως να βρέχει το κρεβάτι του κατά την διάρκεια του ύπνου, αλλά και να θυμώνει χωρίς λόγο με τακτικές συναισθηματικές εκρήξεις. Τα παιδιά αντιμετωπίζουν το φόβο μήπως είναι καθυστερημένα ή χαζά και παρόλο που προσπαθούν πολύ πάντα υπάρχει κάποιος που θα πει ότι τεμπελιάζουν. Αυτή η αγωνία για το παιδί δεν έρχεται μόνο από τις δυσκολίες στο σχολείο, αλλά και από την πίεση που νιώθει από κάποια στιγμή και έπειτα και στο σπίτι.
Επίσης, μία άλλη παράμετρος μέσα στην οικογένεια είναι τα αδέλφια. Μπορεί ένα παιδί με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες να έχει ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο αδελφάκι που δεν αντιμετωπίζει τις δυσκολίες αυτές. Εύκολα οι σχέσεις στα δύο παιδιά αποκτούν ένταση αν το παιδί χωρίς δυσκολίες βλέπει πως οι γονείς περνούν περισσότερη ώρα με το αδελφό ή την αδελφή του. Έτσι μπορεί να αρχίσει να τους διεκδικεί τραβώντάς τους με οποιοδήποτε τρόπο την προσοχή ή κοροϊδεύοντας τις δυσκολίες του αδελφού. Ή το παιδί με δυσλεξία, αν είναι θύμα κοροϊδίας και σχολικού εκφοβισμού στο σχολείο, να παρενοχλεί τον μικρότερο αδελφό του στο σπίτι. Εδώ είναι το σημείο που οι γονείς θα πρέπει να διατηρήσουν ισορροπίες ανάμεσα στα δύο παιδιά προκειμένου να μην διαταράσσονται οι οικογενειακές ισορροπίες και να υποστηρίξουν ικανοποιητικά τα παιδιά τους.
Προτού φτάσουμε σε αυτή τη δυσάρεστη για την οικογένεια κατάσταση, είναι απαραίτητη η αξιολόγηση και η κατάληξη σε κάποια διάγνωση. Δυστυχώς, σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η κινητοποίηση δεν υπάρχει από την πλευρά της οικογένειας και τα παιδιά φτάνουν ως το γυμνάσιο ή το λύκειο με πολύ χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης, έχοντας βιώσει μεγάλη πίεση από όλους και σχολική αποτυχία.
Η αναγνώριση και η κατανόηση της φύσης των Ειδικών Μαθησιακών Δυσκολιών είναι το πρώτο βήμα για τον μαθητή αλλά και την οικογένειά του για να ξεπεράσει όλες τις δευτερογενείς δυσκολίες που αναπτύσσονται, αλλά και να περιοριστούν τα προβλήματα συμπεριφοράς (π.χ. να είναι ο γελωτοποιός της τάξης, να προκαλεί παιδιά και εκπαιδευτικούς, να έχει υπερβολικό άγχος και κλάματα, επιθετικότητα και σχολική άρνηση). Σε αρκετές περιπτώσεις οι συμπεριφορές αυτές οφείλονται στην αγωνία του μαθητή για να μην εξεταστεί στο μάθημα και είναι μια διαδικασία αποφυγής. Σε άλλη περίπτωση, οι μαθητές με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες είναι «εξαφανισμένοι» μέσα στην τάξη. Όταν ο μαθητής παρουσιάζει αυτές τις συμπεριφορές συνήθως δεν δέχεται πως έχει κάποια μαθησιακή δυσκολία και παράλληλα νιώθει αρκετά άσχημα με άγχος που φαίνεται καλύτερα στο σπίτι με ακραίες κάποιες φορές συναισθηματικές αντιδράσεις.
Βέβαια, όταν η οικογένεια θέλει να στηρίξει το παιδί με ειδική μαθησιακή δυσκολία θα πρέπει να λάβει υπόψη κι άλλες παραμέτρους, όπως η αδυναμία οργάνωσης που συνδέεται με τη δυσλεξία (π.χ. το ακατάστατο δωμάτιο, το να ξεχνούν ή να χάνουν βιβλία και προσωπικά αντικείμενα, και να μην έχουν καλές σημειώσεις για το τι έχουν για μελέτη). Η οικογένεια θα πρέπει να βοηθήσει το παιδί να έχει ένα σύστημα οργάνωσης (π.χ. ημερήσιο πρόγραμμα, διαδικασίες ελέγχου κ.α.). Σε αυτό το κομμάτι οι γονείς συνήθως κάνουν λιγότερη προσπάθεια προσπαθώντας να επικεντρωθούν στις ακαδημαϊκές επιδόσεις. Όμως, είναι πολύ βασικό και χωρίς καλή οργάνωση το παιδί νιώθει άγχος μπροστά στο χάος που αντιμετωπίζει και είναι απίθανο να βελτιωθεί ακαδημαϊκά, διότι συνεχώς θα είναι αγχωμένο χωρίς αρκετή αυτοπεποίθηση. Οι γονείς θα πρέπει να δείξουν κατανόηση και υποστήριξη. Σε αρκετές περιπτώσεις λανθασμένα το βάρος της υποστήριξης πέφτει στην μητέρα και στην πορεία ο πατέρας μην έχοντας επαφή με την όλη διαδικασία εμφανίζεται να έχει άποψη και να κρίνει τα αποτελέσματα της προσπάθειας. Συχνά οι δύο γονείς χρειάζονται και οι ίδιοι βοήθεια καθώς μπορεί ο ένας από τους δύο να έχει αδιάγνωστη ειδική μαθησιακή δυσκολία και να έχει ζητήματα προγραμματισμού και οργάνωσης.
Πάντως, οι περισσότεροι γονείς αισθάνονται ανακούφιση με τη διάγνωση διότι ως τότε έχουν περάσει τα πάντα από το μυαλό τους και έχουν το συναίσθημα της ενοχής για τις δυσκολίες του παιδιού τους. Μέχρι τότε αισθάνονταν πως αυτά συμβαίνουν στο παιδί τους εξαιτίας κακών επιλογών τους ή επειδή δεν έδωσαν όση αγάπη χρειαζόταν το παιδί τους ή ακόμη πως το παιδί τους έχει ανεπανόρθωτη εγκεφαλική βλάβη.

Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες & Σχολείο
Οι συναισθηματικές δυσκολίες μπορεί να γίνουν πολύ πιο έντονες στο περιβάλλον του σχολείου για ένα μαθητή ή μία μαθήτρια με Ειδικές Μαθησιακές Δυσκολίες χωρίς την ανάλογη υποστήριξη. Μελέτες έχουν δείξει πως χωρίς κατανόηση και υποστήριξη το σχολείο μπορεί να εξελιχθεί για το μαθητή με δυσκολίες στην ανάγνωση και το γράψιμο σε ένα μέρος με πολύ υψηλό επίπεδο άγχους όπου καταβάλει χωρίς σημαντικά αποτελέσματα υπερβολική για την ηλικία ακαδημαϊκή προσπάθεια. Ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες στο σχολείο μπορεί να είναι παραμελημένο ή να ακούει συχνά υποτιμητικά σχόλια από συμμαθητές ή και εκπαιδευτικούς. Μελέτες έχουν δείξει πως χωρίς υποστήριξη χάνουν την αυτοπεποίθηση τους, έχουν υπεραισθησία στην κριτική –ακόμη και την καλοπροαίρετη- και από το υπερβολικό άγχος μπορεί να εμφανίσουν ψυχοσωματικά συμπτώματα όπως πόνος στην κοιλιά, ζαλάδα, δυσκολία στην αναπνοή κ.α. ή σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς. Το μεγαλύτερο ίσως ζήτημα συναισθηματικά για ένα παιδί με δυσλεξία είναι πως είναι πολύ πιθανό να αποτύχει δημοσίως όταν του ζητήσουν να διαβάσει δυνατά μέσα στην τάξη ή να γράψει κάτι στο πίνακα κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Γενικά, η ανάγνωση και η γραφή είναι κυρίως συνδεδεμένη με το σχολείο και σε περιπτώσεις μεγάλου άγχους για το μαθητή με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες μπορεί να οδηγήσει και σε σχολική φοβία. Ταυτόχρονα, εξαιτίας των οργανωτικών αδυναμιών εύκολα χάνει αντικείμενα, μπερδεύει βιβλία και μαθήματα ή μπερδεύει αίθουσες διδασκαλίας, κάτι που χωρίς καθοδήγηση κάνει την καθημερινότητα στο σχολείο εφιαλτική. Όλα τα παραπάνω κάνουν το μαθητή κλειστό κοινωνικά και επιφυλακτικό ακαδημαϊκά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχουν και δυσκολία με το να κάνουν νέους φίλους ή να διατηρήσουν φιλίες. Το σχολείο μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό παράγοντα στην εξέλιξη του μαθητή. Γενικά μελέτες έχουν δείξει πως η ψυχοκοινωνική εξέλιξη του οποιοδήποτε μαθητή μπορεί να επηρεαστεί θετικά από το ενδιαφέρον και την υποστήριξη του εκπαιδευτικού.
Φυσικά το αντίδοτο σε αυτό δεν είναι η υπερπροστασία ούτε από την πλευρά τον γονιών ούτε από την πλευρά του σχολείου. Εκείνο που πρέπει να διαμορφωθεί είναι ένα περιβάλλον ελεύθερο από άγχος το οποίο θα δίνει στο μαθητή αίσθημα ασφάλειας και θα τον ενθαρρύνει στην προσπάθειά του χωρίς να αισθάνεται μειονεκτικά έναντι των συμμαθητών του. Επίσης, το κλίμα στο σχολείο και στην τάξη θα πρέπει να ενθαρρύνει τη διαφορετικότητα και να υπάρχει κατανόηση και σεβασμός ανάμεσα στους συμμαθητές. Ο μαθητής με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες μπορεί με την κατάλληλη υποστήριξη από τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τους ειδικούς, αν ληφθούν υπόψη και οι ψυχοκοινωνικές του ανάγκες, να προχωρήσει πολύ καλά στο σχολείο και να δει το σχολείο και τη μαθησιακή διαδικασία θετικά και όχι ως ένα περιβάλλον που τον αγχώνει. Ας μην ξεχνάμε πως αποδεδειγμένα πλέον μεγάλες προσωπικότητες, όπως πολιτικοί ηγέτες και άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων, είχαν και έχουν ειδικές μαθησιακές δυσκολίες κάτι που δεν τους στάθηκε εμπόδιο στην εξέλιξή τους.



* Ο Παναγιώτης Σιαπέρας είναι Ψυχολόγος & Εργοθεραπευτής ειδικευμένος στις δυσκολίες ανάπτυξης παιδιών και εφήβων. Είναι διδάκτορας και ερευνητής του Πανεπιστημίου του Cambridge, και συνεργάτης του Πανεπιστημίου Αθηνών.




Πηγή:  
http://freepen.gr/?p=19849


15 Ιανουαρίου 2013

Πώς να γίνουμε καλύτεροι γονείς


Το να είναι κανείς γονιός είναι κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση. Οι περισσότεροι γονείς αναρωτιούνται αν ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά τους είναι ο σωστός.
Καθώς όμως κάθε παιδί, όπως και κάθε οικογένεια, είναι διαφορετική δεν υπάρχει ένας και μοναδικός σωστός τρόπος ανατροφής των παιδιών, όπως δεν υπάρχουν και τέλειοι γονείς.
Υπάρχουν όμως ορισμένοι γενικοί κανόνες που είναι χρήσιμο να έχουμε υπόψη μας όταν μεγαλώνουμε ένα παιδί.
Το καλύτερο δώρο που μπορεί να προσφέρει ένας γονιός στο παιδί του έτσι ώστε να συμβάλλει στην υγιή του ανάπτυξη είναι πέρα από την αγάπη, η αποδοχή. Αυτό σημαίνει να νιώθει το παιδί ότι οι γονείς του το αποδέχονται άσχετα από τις όποιες αδυναμίες ή λάθη του. Η αποδοχή όμως δε σημαίνει σε καμία περίπτωση έλλειψη ορίων. Το αντίθετο μάλιστα. Τα παιδιά χρειάζονται όρια τα οποία θα πρέπει να είναι σταθερά, ξεκάθαρα και κοινά και από τους δύο γονείς , έτσι ώστε τα παιδιά να γνωρίζουν τι τους επιτρέπεται να κάνουν και τι όχι χωρίς να λαμβάνουν διφορούμενα μηνύματα.
Πώς ξέρει όμως ένας γονιός πόσο αυστηρά χρειάζεται να είναι τα όρια που θέτει; Φαίνεται ότι τόσο η υπερβολική ανεκτικότητα όσο και οι υπερβολικοί περιορισμοί δεν βοηθούν. Η χρυσή τομή βρίσκεται σε έναν συνδυασμό ανεκτικότητας και ενθάρρυνσης που επιτρέπει στο παιδί να πάρει πρωτοβουλίες, να πειραματιστεί, να μάθει και σταδιακά να ανεξαρτητοποιηθεί, με την παράλληλη ύπαρξη περιορισμών που σχετίζονται με την προστασία της σωματικής του ακεραιότητας και την εκμάθηση κοινωνικών κανόνων συμπεριφοράς.
Είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι κάθε συμπεριφορά αποτελεί και μια μορφή επικοινωνίας από την πλευρά των παιδιών, μας δίνει κάποιο μήνυμα. Έτσι αντί να θυμώνουμε όταν το παιδί μας συμπεριφέρεται με έναν μη αποδεκτό τρόπο είναι πιο χρήσιμο να μάθουμε να παρατηρούμε τη συμπεριφορά του και να προσπαθούμε να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους συμπεριφέρεται έτσι.
Ποιός είναι όμως ο καλύτερος τρόπος για να διδάξουμε στο παιδί μας όλα όσα θέλουμε;
Από σχετικές έρευνες προκύπτει ότι τα παιδιά, είτε πρόκειται για σχολική μάθηση είτε για εκμάθηση κοινωνικών κανόνων, μαθαίνουν καλύτερα μέσω της ενίσχυσης.
Επιβραβεύοντας τη θετική συμπεριφορά και την κάθε προσπάθεια του παιδιού, όχι μόνο το αποτέλεσμα, συμβάλλουμε καθοριστικά στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησής του, βοηθούμε να αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και του προσφέρουμε κίνητρα για να συνεχίσει να προσπαθεί. Από την άλλη πλευρά όμως, όταν η συμπεριφορά δεν είναι η αναμενόμενη, χρειάζεται να υπάρχουν συνέπειες.
Ωστόσο στο σημείο αυτό χρειάζεται προσοχή: η σωματική τιμωρία, το ξύλο, δεν φαίνεται να εξασφαλίζει μια καλή συμπεριφορά γιατί παρόλο που μπορεί να είναι παροδικά αποτελεσματική έχει πολλές παρενέργειες. Δεν διδάσκει στο παιδί τι πρέπει να κάνει, δεν  εμπνέει σεβασμό αλλά φόβο, διδάσκει τη βία και όχι τον αυτοέλεγχο. Αντίθετα, αυτό που φαίνεται να λειτουργεί καλύτερα είναι η αφαίρεση προνομίων (όπως το να μην δει το παιδί τηλεόραση) σε συνδυασμό με ένα σύστημα αιτιολόγησης των αποφάσεων από τη μεριά των γονιών.
Ακόμη και σε ένα παιδί μικρής ηλικίας είναι σημαντικό να εξηγούν οι γονείς τους λόγους για τους οποίους ζητούν από το παιδί τους να κάνει ή να μην κάνει κάτι χρησιμοποιώντας λογικά επιχειρήματα, γιατί με αυτόν τον τρόπο το παιδί εξοικειώνεται με αυτό το σύστημα και είναι πιο πιθανό να εσωτερικεύσει τις αξίες των γονιών μεγαλώνοντας, αφού έτσι κατανοεί τη χρησιμότητά τους.
Όταν ένα παιδί εκδηλώνει μια μη επιθυμητή συμπεριφορά είναι σημαντικό να θυμόμαστε να κατακρίνουμε τη συγκεκριμένη συμπεριφορά και όχι το ίδιο το παιδί. Αντί δηλαδή να πούμε «είσαι κακό παιδί» είναι προτιμότερο να πούμε «αυτό που έκανες δεν ήταν σωστό γιατί…».
Επίσης ένα λάθος που κάνουν πολλοί γονείς είναι να συγκρίνουν το παιδί τους με άλλα παιδιά και ιδιαίτερα τα αδέρφια του. Η σύγκριση δε βελτιώνει  τη συμπεριφορά των παιδιών, αντίθετα μειώνει την εμπιστοσύνη που έχουν στον εαυτό τους. Εκτός από την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ένα παιδί χρειάζεται όμως να μπορεί να εμπιστεύεται και τους γονείς του. Αυτό οι γονείς μπορούν να το επιτύχουν με το να είναι συνεπείς στις υποσχέσεις τους απέναντι στο παιδί, διαφορετικά δημιουργούνται μέσα του αισθήματα ανασφάλειας και μαθαίνει και το ίδιο να είναι ανεύθυνο.
Παράλληλα, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο γονιός δεν είναι φίλος του παιδιού, παρόλο που μπορεί να έχει φιλικές σχέσεις μαζί του. Ο ρόλος του είναι να βοηθήσει το παιδί να αναπτυχθεί σωστά, ώστε να μπορεί να δημιουργήσει υγιείς φιλίες στην πορεία της ζωής του.
Προκειμένου όμως να χτίσουμε μια σωστή σχέση με τα παιδιά μας, που να βασίζεται στην εμπιστοσύνη, τον αμοιβαίο σεβασμό και την ουσιαστική επικοινωνία, χρειάζεται να ξεκινήσουμε πολύ νωρίς με το να μάθουμε να ακούμε περισσότερο και να μιλάμε λιγότερο, να δείχνουμε προσοχή, ενδιαφέρον και να αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο για να συζητάμε με τα παιδιά μας οτιδήποτε τους απασχολεί, ακόμα κι αυτό μας φαίνεται μικρής σημασίας, γιατί έτσι το παιδί μαθαίνει να βασίζεται σ’ εμάς για βοήθεια και είναι περισσότερο πιθανό μεγαλώνοντας να συζητάει μαζί μας και πιο σοβαρά θέματα που θα προκύψουν στη ζωή του.
Οι γονείς είναι τα σημαντικότερα πρόσωπα στη ζωή ενός παιδιού, γι’ αυτό και λειτουργούν ως πρότυπα. Πέρα λοιπόν από οτιδήποτε συμβουλεύουμε τα παιδιά μας να κάνουν, η δική μας συμπεριφορά είναι αυτή που έχει την πιο ισχυρή επίδραση πάνω τους, αφού τους δίνει το παράδειγμα. Γι’ αυτό και είναι βασικό να είμαστε εμείς οι ίδιοι ευχαριστημένοι από τη ζωή μας, έτσι ώστε να είμαστε σε θέση να εφαρμόζουμε τους σωστούς κανόνες διαπαιδαγώγησης που θέλουμε.
Ειρήνη Κορδερά 
Παιδοψυχολόγος (MSc) / Ψυχολόγος Υγείας (MSc)